Μπορεί το νέο μυθιστόρημα να μην είναι πλέον νέο, το γεγονός όμως ότι έθεσε υπό αμφισβήτηση τον αφελή ανθρωποκεντρισμό, ότι απέρριψε το τραγικό αίσθημα της ζωής -που εμποδίζει οποιαδήποτε απόπειρα εννόησης του κόσμου και του ανθρώπου-, και κυρίως το γεγονός ότι αρνήθηκε κάθε προ-εγκαθιδρυμένη γλώσσα, καθιστά σήμερα τα προτάγματά του, περισσότερο παρά ποτέ, εναργή.

Γραμμένο το 1958, το δοκίμιο "Φύση, ανθρωπισμός, τραγωδία" -που κατόπιν ο Γκριγιέ ενέταξε στο βιβλίο του "Για ένα νέο μυθιστόρημα"-, πέραν του κριτικού στοχασμού και της πολεμικής που επιχειρούσε στο πλαίσιο εκείνης της εποχής, θέτει στις μέρες μας ερωτήματα που χρήζουν έμπρακτης απάντησης. Από τις απαντήσεις που τυχόν θα προκύψουν, δεν κρίνεται μόνον η επιβεβαίωση ή η διάψευση των θέσεων του συγκεκριμένου δοκιμίου· διακυβεύεται η δυνατότητα ανασύστασης μιας άλλης γλώσσας, ενός άλλου λόγου, απολύτως διαφορετικού από τον κυρίαρχο εγγαστριμυθικό λόγο.